Με την εξαίρεση του κόνδρορα, όλα τα άλλα ζώα που εμφανίζονται στο οροπέδιο της Nazca δεν έχουν καμία σχέση με την συγκεκριμένη περιοχή. Η μαϊμού, η φάλαινα, το κολίμπρι, ο πελεκάνος, η αράχνη, όλα.
(οκ, ίσως με εξαίρεση το λάμα)
Αυτό που μου τράβηξε την προσοχή όμως, είναι η αράχνη. Όχι μόνο λόγω της πολυπλοκότητας του σχεδίου αλλά και επειδή απεικονίζει μια αράχνη της οικογένειας Ricinulei, μια μάλλον σπάνια αράχνη, που στις μέρες μας, βρίσκεται στα βάθη του δάσους του Αμαζονίου.
Το ενδιαφέρον με την αράχνη όμως, είναι η επέκταση που μπορείτε να δείτε στο δεξί πόδι. Σαν πρώτη σκέψη, κάποιος μπορεί να πει ότι “πρέπει να υπάρχει κάτι λάθος εδώ”. Αλλά, η αράχνη Ricinulei, έχει το σύστημα αναπαραγωγής της στο δεξί της πόδι! Ακριβώς εκεί που τοποθετείται η επέκταση!
Και, φυσικά, αυτό είναι κάτι που μπορεί να δει κάποιος μόνο μέσω μικροσκοπίου.
Έτσι, με κάποιο τρόπο, αυτοί οι αρχαίοι τύποι (και όχι οι Nazcas) μπορούσαν να πετάξουν με κάποιο τρόπο (ώστε να μπορούν να διαχειριστούν ολόκληρο το σχέδιο και, φυσικά, να δουν το τελικό αποτέλεσμα) αλλά επίσης είχαν μια τεχνολογία παρόμοια με ένα σύγχρονο μικροσκόπιο, ώστενα είναι σε θέση να ανακαλύψουν πώς αναπαράγεται αυτή η συγκεκριμένη αράχνη.
Απίστευτο…
