Δεν θα ήταν σωστό να αξιώσουμε την Αναζήτηση για την Ατλαντίδα εάν ξεκινούσαμε την αναφορά των βιβλίων με κάτι διαφορετικό από τον Τίμαιο και Κριτία του Πλάτωνα.
Γύρω στο 360 π.Χ., ο Πλάτωνας έγραψε δύο διαλόγους με την ονομασία Τίμαιος και Κριτίας, δίνοντάς μας την πρώτη ιστορία του νησιού της Ατλαντίδας. Έκανε αναφορά σε ένα ένδοξο αλλά ξεχασμένο παρελθόν που έλαβε χώρα 9.000 χρόνια πριν από την εποχή του Σόλων. Αυτή η ξεχασμένη και μυστική γνώση μεταβιβάστηκε στον Σόλων από ιερείς, στο ταξίδι του στην Αίγυπτο.
Η Ατλαντίδα, γνωστή και ως το Νησί του Άτλαντα (“Ἀτλαντὶς νῆσος” στα αρχαία ελληνικά), τοποθετημένη κάπου στον Ατλαντικό Ωκεανό (έξω από τις “Ηράκλειες Στήλες”), ήταν μια αυτοκρατορία που κυβερνούσε πολλά άλλα νησιά και τμήματα της Αφρικής και της Ευρώπης. Μια πανέμορφη πόλη που όμοιό της δεν υπήρχε. Διατεταγμένη σε ομόκεντρους δακτυλίους εναλλασσόμενου νερού και στεριάς, με πλούσιο έδαφος. Η μηχανική και αρχιτεκτονική στα καλύτερά τους, με λιμάνια και στρατώνες, κανάλια και ένα επληκτικό σύστημα άρδευσης. Η Ατλαντίδα κυβερνήθηκε από βασιλείς και μια προηγμένη πολιτική διοίκηση, καθώς και από οργανωμένο στρατό, με τελετές παρόμοιες με την Αθήνα για δόλωμα, θυσίες και προσευχές.
Στη συνέχεια, όμως, διεξήγαγε έναν απρόκλητο ιμπεριαλιστικό πόλεμο στην υπόλοιπη Ασία και την Ευρώπη. Όταν η Ατλαντίδα επιτέθηκε, η Αθήνα, αν και κατά πολύ μικρότερη πόλη-κράτος, έδειξε την υπεροχή της ως ηγέτης των Ελλήνων, ως η μόνη δύναμη που αντιστάθηκε στην Ατλαντίδα. Η Αθήνα θριάμβευσε απέναντι στην Ατλάντεια εισβολή, νικώντας τον εχθρό και αποτρέποντας τη δουλεία και απελευθερώνοντας εκείνους που είχαν υποδουλωθεί.
Μετά το πέρας της μάχης, υπήρξαν βίαιοι σεισμοί και πλημμύρες, και η Ατλαντίδα βυθίστηκε στη θάλασσα, την ώρα που η γη κατάπιες όλους τους Αθηναίους πολεμιστές.
Μια διαφορετική ιστορία μιλά για μια ύβρη εναντίον των θεών, με αποτέλεσμα η Ατλαντίδα να βυθιστεί στη θάλασσα ως τιμωρία για την υπερηφάνεια και την αλαζονεία της.
Η σύγχρονη ακαδημαϊκή κοινότητα είναι πεπεισμένη πως πρόκειται για έναν μύθο, μια πόλη που υπήρξε μόνο στο μυαλό του Πλάτωνα, ως παραβολή της ιδανικής πολιτείας στη Δημοκρατία.
Ήταν όμως αλήθεια; Μετά από 9.000 χρόνια, ποιος μπορεί να πει εάν μια ιστορία είναι απλώς μυθοπλασία; Γι ‘αυτό είμαστε εδώ, για να μάθουμε την αλήθεια πίσω από το μύθο και να προσπαθήσουμε να βρούμε την πραγματική Ατλαντίδα.
Στην συνέχεια ακολουθούν αποσπάσματα από τα βιβλία που αναφέρονται στην Ατλαντίδα.
Η ατλαντίδα στον τιμαιο
…ο Αιγύπτιος Ιερέας συνέχισε την ιστορία του,
«… Τα έργα της πόλης σας ήταν πολλά και μεγάλα· τα έχουμε γραμμένα εδώ και τα θαυμάζουμε.
Όμως ένα τα ξεπερνά όλα και σε μεγαλείο και σε αρετή. Τα κείμενά μας λένε πως η πόλη σας καταπόνεσε κάποτε μια δύναμη που όρμησε με αλαζονεία καταπάνω της Ευρώπης ολόκληρης και συνάμα ολόκληρης της Ασίας· ξεκινούσε απ᾽ έξω, από το Ατλαντικό πέλαγος, γιατί τότε ταξιδευότανε εκείνο το πέλαγος. Είχε ένα νησί εμπρός από το στόμιό του, αυτό που ονομάζεται, καθώς λέτε, Στήλες του Ηρακλή. Και το νησί ήταν μεγαλύτερο από την Ασία και τη Λιβύη μαζί. Και οι ταξιδιώτες μπορούσαν να περάσουν από αυτό το νησί στα άλλα νησιά και από τα νησιά σ᾽ ολόκληρη την ήπειρο, στην αντίπερα όχθη αυτής της πραγματικής θάλασσας. Και μέσα στο στόμιο που λέγαμε μοιάζει να είναι ένα λιμάνι με στενή είσοδο· όμως έξω από το άλλο μέρος είναι πραγματικό πέλαγος και τη στεριά που το περιστοιχίζει θα τη λέγαμε πολύ σωστά και με την κυριολεξία ήπειρο. Λοιπόν σ᾽ αυτό το νησί, την Ατλαντίδα, βασιλιάδες είχαν δημιουργήσει μια μεγάλη και θαυμαστή δύναμη, που κυριαρχούσε πάνω σ᾽ ολόκληρο το νησί και πολλά άλλα νησιά και μέρη της ηπείρου. Κι ακόμη κρατούσε τη Λιβύη ώς την Αίγυπτο, και την Ευρώπη ώς την Τυρρηνία.
Κι αυτή η δύναμη, αφού συγκεντρώθηκε σύσσωμη, επεχείρησε να υποδουλώσει με μια ορμή όλα τα μέρη σας και τα δικά μας και όσα βρίσκονται μέσα στο στόμιο. Τότε, Σόλων, φανερώθηκε σε όλους τους ανθρώπους η δύναμη της πόλης σας με την αρετή και τη ρώμη της. Γιατί ξεπέρασε όλες τις άλλες σε ψυχική αντοχή και σε πολεμική τέχνη. Στην αρχή επικεφαλής των Ελλήνων, κι έπειτα, όταν οι άλλοι την εγκατέλειψαν, αναγκασμένη να πολεμήσει μόνη, αφού άγγιξε τον έσχατο κίνδυνο, νίκησε τους εισβολείς, έστησε τρόπαιο, και δεν άφησε να υποδουλωθούν αυτοί που ποτέ δεν είχαν γίνει δούλοι. Κι εμάς τους άλλους, όσοι κατοικούμε δώθε από τις Ηράκλειες Στήλες, γενναιόδωρα όλους μας ελευθέρωσε. Όμως αργότερα ήρθαν τρομεροί σεισμοί και κατακλυσμοί και μέσα σε μια μέρα και μια νύχτα φρίκης, ολόκληρος ο στρατός σας βούλιαξε μονομιάς μέσα στη γη και το νησί η Ατλαντίδα βούλιαξε στη θάλασσα και αφανίστηκε. Γι᾽ αυτό και σήμερα ακόμη το πέλαγος σ᾽ εκείνα τα μέρη είναι δυσκολοταξίδευτο και ανεξερεύνητο· το εμπόδιο είναι η ρηχή λάσπη που άφησε το νησί καθώς καταποντιζότανε…»
Η Ατλαντιδα στον κριτια
Πρώτα απ’ όλα, πρέπει να θυμηθούμε ότι πέρασαν συνολικά εννέα χιλιάδες χρόνια από τότε που έγινε ο πόλεμος ανάμεσα σ’ εκείνους που ζούσαν έξω από τις στήλες του Ηρακλή και σ’ όλους εκείνους που κατοικούσαν στο μέσα μέρος. Οφείλω λοιπόν να σας μιλήσω για τον πόλεμο με όλες τις λεπτομέρειες. Την αρχηγία όσων κατοικούσαν μέσα λέγεται πως είχε αυτή η πόλη μέχρι το τέλος του πολέμου, ενώ των άλλων αρχηγοί ήταν οι βασιλιάδες της νήσου Ατλαντίδας, που, όπως είπαμε, ήταν κάποτε μεγαλύτερη από τη Λιβύη και την Ασία μαζί. Τώρα που βυθίστηκε από σεισμούς, έχει καλυφθεί από λάσπη, η οποία εμποδίζει όσους θέλουν να ταξιδέψουν στον ωκεανό που βρίσκεται πιο πέρα. Τα πολυάριθμα βαρβαρικά εθνη και όλα τα Ελληνικά γένη που υπήρχαν εκείνη την εποχή, θα τα φανερώσει ο λόγος σαν να σηκώνει ό,τι συναντά σε κάθε σημείο’ πρέπει όμως στην αρχή να πω πρώτα για τους Αθηναίους εκείνης της εποχής και τους εχθρούς, που πολέμησαν μεταξύ τους, για τη στρατιωτική δύναμη και
τα πολιτεύματα τους. Από αυτά λοιπόν πρέπει να προτιμήσω ν’ αναφέρω πρώτα τα εξής.…έτσι κι ο Ποσειδώνας, που του έτυχε το νησί της Ατλαντίδας… έφτιαξε γύρω του αλλεπάλληλες κυκλικές ζώνες στεριάς και θάλασσας, άλλες μικρότερες και άλλες μεγαλύτερες, δύο στεριανές και τρεις θαλάσσιες ζώνες τόσο στρογγυλές σαν να τις είχε τορνέψει, στη μέση του νησιού, σε ίση απόσταση απ’ όλες τις άκρες του, ώστε να είναι απρόσιτες στους ανθρώπους, αφού τότε ούτε πλοία υπήρχαν ούτε ταξίδια γίνονταν. Έπειτα στόλισε πλούσια, σαν θεός που ήταν, το μικρό κεντρικό νησί αφού έφερε από το εσωτερικό της γης δυο ειδών νερά, το ένα ζεστό και το άλλο κρύο, που έρεε από μια κρήνη, κάνοντας τη γη να παράγει άφθονα τρόφιμα κάθε είδους…
Πηγές:
– Wikipedia (link)
– Αρχαία Ελληνική Γλώσσα και Γραμματεία (link)
– 4ο Λύκειο Μυτιλήνης (link)
Το άρθρο περιέχει affiliate links. Εάν τα χρησιμοποιήσετε για να αγοράσετε κάτι, μπορεί να πάρουμε κάποια προμήθεια. Σας ευχαριστούμε.
